Rebecca i Julian s± bardzo szczê¶liw± par± i z rado¶ci± niecierpliwie oczekuj± narodzin swojego pierwszego dziecka. Przygotowuj± siê dok³adnie do porodu, szykuj± dom i planuj± przysz³o¶æ. Gdy tylko niemowlê pojawia siê na ¶wiecie, wszystko wydaje siê uk³adaæ pomy¶lnie. Jednak Rebecca nie potrafi odnale¼æ w sobie spokoju, a jej psychika odtr±ca ch³opca. Kobieta nie jest te¿ w stanie zbli¿yæ siê do mê¿a. Czuje siê wyalienowana, niespe³niona, pusta. Zamiast macierzyñskiej mi³o¶ci odczuwa strach i przera¿enie. Wpada w emocjonaln± przepa¶æ, zaczyna odczuwaæ niewyja¶niony strach i bezsilno¶æ w obecno¶ci maleñkiej istoty, która jej potrzebuje. Z ka¿dym dniem coraz bardziej u¶wiadamia sobie swoj± bezradno¶æ.
Pogr±¿aj±c siê w ciemno¶ci, m³oda matka zaczyna zdawaæ sobie sprawê, ¿e stanowi zagro¿enie dla w³asnego dziecka. Nie potrafi powstrzymaæ czarnych my¶li, które k³êbi± siê w jej g³owie. Z jednej strony dziecko jest czê¶ci± jej cia³a i jej samej, z drugiej strony czym¶ obcym, co zabiera jej wolno¶æ. Tylko bezwarunkowa mi³o¶æ mo¿e to zmieniæ...
Rebecca powoli stara siê wróciæ do normalno¶ci. Uczy siê mi³o¶ci i wiary w siebie, ale im bardziej chce, tym dalej jest od niej Julian i ich syn. Zostaje odtr±cona przez rodzinê mê¿a i odsuniêta od ch³opca - najbli¿si przestali jej ufaæ i widz± w niej tylko zagro¿enie. Musi podj±æ walkê nie tylko ze swoimi emocjami, ale i odzyskaæ rodzinê. Stoj± przed ni± wyzwania, którym trudno sprostaæ, ale Rebecca podejmuje walkê...
Wypowiedzi re¿yser - Emily Atef
Wszyscy dorastamy z pewnymi wyobra¿eniami - jednym z nich jest wyobra¿enie dotycz±ce instynktownej mi³o¶ci matki do nowonarodzonego dziecka. Jest w tym co¶ ze sfery sacrum - idealizujemy wizerunek matki, powinna byæ taka, a nie inna. Ja te¿ mia³am w g³owie taki obrazek. Rebecca, moja bohaterka, te¿ zosta³a wci±gniêta do tego ogólnego stereotypu. Wydawa³o jej siê, ¿e wraz z narodzinami maleñstwa do¶wiadczy jakiej¶ ¶wiêto¶ci. Ale kiedy sta³o siê inaczej, straci³a grunt pod nogami. Brak tej pozytywnej energii, wielkiego szczê¶cia izoluje j± od ludzi. Ona sama zaczyna postrzegaæ siebie jako potwora. Dochodzi do punktu, w którym jedynym rozwi±zaniem jest ¶mieræ.
Tylko w Niemczech odnotowuje siê co roku 80.000 przypadków depresji poporodowej. Wci±¿ bardzo ma³o wiemy o tej chorobie, wci±¿ zbyt ma³o siê o niej mówi. Wie¼ z dzieckiem zostaje nadwyrê¿ona, ale konsekwencje depresji, jej spo³ecznego i osobistego wp³ywu na kobietê, daj± o sobie znaæ nawet po terapii. Ten problem ma bardzo g³êbokie pod³o¿e. Ten temat mnie drêczy³. Porusza³. Nie mog³am przestaæ o tym my¶leæ.
Jednak nigdy nie chcia³am zrobiæ filmu po¶wiêconego depresji poporodowej. Chcia³am stworzyæ bardzo osobisty portret kobiety, która przechodzi bardzo ciê¿ki kryzys. Chcia³am tak¿e zobaczyæ, kogo, poza ni± sam±, to wszystko dotyka. To trudne dla Juliana. Nagle zderza siê z sytuacj± - katastrof±, której kompletnie siê nie spodziewa³. Nie ma czasu na to, ¿eby dojrzeæ do nowej roli - roli ojca. Ca³a odpowiedzialno¶æ spada na jego barki.
W koñcu, ten film to taka subtelna love story o dwojgu ludzi, którzy staj± siê sobie obcy, przechodz± kryzys, i w rezultacie - zbli¿aj± siê do siebie tak bardzo, jak jeszcze nigdy nie byli.
WARTO WIEDZIEÆ: ( ¼ród³o: Fundacja Rodziæ po Ludzku)
Wystêpowanie zaburzeñ nastroju u kobiet w okresie poporodowym odnotowane zosta³o ju¿ w czasach Hipokratesa, a w XIX wieku powsta³y ju¿ pierwsze prace naukowe, dotycz±ce poporodowych zaburzeñ nastroju. Kobiety w ci±¿y i matki staj± siê mniej odporne na stres, w okresie tym wzrasta kilkakrotnie ryzyko wyst±pienia zaburzeñ psychicznych.
Baby blues - smutek poporodowy. Pojawia siê najczê¶ciej w 3. lub 4. dobie po porodzie (st±d inna nazwa - depresja dnia trzeciego). Mo¿e trwaæ od kilkunastu godzin do kilkunastu dni. Jest to stan naturalny w po³ogu, wystêpuj±cy nawet u 85% kobiet.
Stan ten wywo³any jest przez wiele czynników - m.in. zmiany hormonalne, ogromne zmêczenie i wyczerpanie organizmu, niepewno¶æ zwi±zan± z now± rol± (bycie mam±), nowe emocje - silna wiê¼ z dzieckiem, do której psychika nie zd±¿y³a siê przyzwyczaiæ, zmiana relacji z otoczeniem.
Depresja poporodowa wystêpuje u 10-20% matek, zazwyczaj na prze³omie pierwszego i drugiego miesi±ca ¿ycia dziecka. Jest chorob±, któr± powinno siê leczyæ. Z depresj± poporodow± wi±¿e siê nastrój ci±g³ego przygnêbienia, pojawiaj± siê negatywne my¶li, poczucie beznadziejno¶ci i poczucie winy - postrzeganie siebie w negatywnym ¶wietle. Do tego dochodzi z³e samopoczucie fizyczne, os³abienie energii ¿yciowej, bierno¶æ - niemo¿no¶æ zrobienia czegokolwiek, niepokój, dra¿liwo¶æ, izolowanie siê i unikanie kontaktu z lud¼mi, a nawet my¶li samobójcze.
W przypadku depresji konieczne jest leczenie. W Polsce nie istniej± jeszcze o¶rodki, w których mo¿liwa by³aby hospitalizacja matki z dzieckiem.
Wiêcej informacji na stronie: www.rodzicpoludzku.pl
